Soms is het ontzettend moeilijk een ander los te laten. En dan bedoel ik niet de momenten waarop je als jong kind steeds meer zelf moest gaan doen, zonder ouders of verzorgers. Als volwassene krijg je andere ‘uitdagingen’: je bent verwikkeld in een zinloze strijd met je kind, je kunt je ex niet laten gaan, je houdt vast aan een vriendschap waar je al lang geen energie meer van krijgt.

Je hebt echt van alles geprobeerd. Je hebt je kind laten testen op allerlei mogelijke karakterstructuren, naar een training (sociale) vaardigheden of huiswerkbegeleiding gestuurd. De strijd blijft.

Je hebt alles weggegooid wat nog doet denken aan je ex, je hebt hem of haar ontvriend op Facebook, je vermijdt plaatsen waar je je ex kunt tegenkomen en toch sta je er mee op en ga je er mee naar bed. Het gemis en het verlangen blijft.

Ergens weet je dat je toch moet (of wilt) loslaten. De sfeer thuis is gespannen, je relatie met je kind staat onder druk. Je weet dat je kind moet leren vallen en opstaan, en weet dat het averechts werkt als jij voortdurend op zijn of haar nek zit. Je wil je kind wel ruimte geven maar je schiet steeds weer in die kramp.

Je ex heeft al lang een andere partner of wil overduidelijk niets meer met je te maken hebben. Maar je leven wordt nog volledig beheerst door de ander, je sleept je voort, je bent ongelukkig en doodmoe. Je hoofd (en vaak ook je omgeving) vertelt je dat je moet loslaten want je komt niet meer aan jezelf toe.

Je weet het: je leven zou een stuk lichter en vrijer worden. In plaats van strijd, verkilling en afstand geniet je weer van je kind. Je bent uit die verkramping en kunt je kind weer helder waarnemen. Je kunt ontspannen en je voelt vertrouwen dat het zijn of haar eigen weg vindt.

En wat je ex betreft: je kunt eindelijk weer verder met je eigen leven (dat doet hij/zij immers ook?). Je pakt de dingen weer op die je vroeger altijd zo fijn vond (en waar hij een hekel aan had), je zoekt oude vrienden op (die zij maar saai vond), je experimenteert weer eens volop met gerechten in de keuken (die voor hem veel te exotisch waren).

Loslaten begint met een hele belangrijke eerste stap: vastpakken.

Het wordt vaker gezegd: je kunt pas loslaten als je eerst hebt vastgepakt. En vastpakken betekent in dit geval: bewust zijn waar je aan vast houdt. En waarom dat zo belangrijk voor je is. En hoe je dat vervolgens kunt veranderen (maar dan ga ik al weer een paar stappen verder ;-) ).

Krijg inzicht: waar gaat dit nu werkelijk over? Da’s vaak al lastig te beantwoorden. Je zit in een actie-reactie mechanisme dat autonoom lijkt te werken. En het is je gevoel, dus dat is toch echt? Waarschijnlijk heb je ook dat stemmetje dat blijft herhalen: “Als de ander nou maar….., dan zou ik weer gelukkig kunnen zijn.”

Maar ja, die ander doet dat dus niet.

Nu het goede nieuws: je hebt bovenstaande vraag waarschijnlijk al beantwoord, zonder dat je het wist! Want dat stemmetje vertelt precies waar het over gaat….

Hoe pak je vast om los te kunnen laten?

Pak pen en papier en ga er voor zitten (of wandelen, of nog iets anders waar je helder van wordt) en beantwoord de volgende vragen:

1. Wat moet de ander doen (of laten) zodat ik me beter ga voelen?
Luister heel erg goed naar je eigen innerlijke stem en geef zo eerlijk en volledig mogelijk antwoord.

2. Ga vervolgens na: waarom is dat zo belangrijk voor je?
De prestaties van je kind maken van jou een goede ouder, je wil niet dat je kind hetzelfde overkomt als jij, gehoorzaamheid van je kind geeft jou macht, de buitenwereld geeft je complimentjes, je voelt je geliefd, je behoort niet tot de categorie mensen die óók niet gelukt is, enz.

3. Zak dan nog een laagje dieper: welke behoefte van mij moet de ander vervullen? Of welke (oude) pijn of angst hoef ik niet te voelen als de ander….? Zoek je zelfbevestiging, wil je serieus genomen worden, ben je bang te worden afgewezen, mag je niet falen, voel je je schuldig, enz.

4. En dan de laatste: in hoeverre geef je dit eigenlijk aan jezelf?
Vind jij jezelf voldoende waard? Luister je voldoende naar wat jij nodig hebt en zorg je daar ook voor? Hou je van je zelf (en dan bedoel ik ècht, zomaar, omdat jij jij bent)? Sta je stevig in de wereld, voel je je veilig en stabiel? Waardeer je je eigen gezelschap, kun je goed alleen zijn? Vind je dat je wat te melden hebt?

Als je weet wat je nodig hebt, kun je daar – als volwassene – zelf verantwoordelijkheid voor nemen.
Als je jezelf serieus neemt in je behoeften, (oude) pijn en angsten, dan kun je – als volwassene – voor je zelf zorgen. Je wordt minder afhankelijk van je omgeving, zoals je als kind afhankelijk was van je ouders, verzorgers en andere grote mensen.

Met meer vrijheid en ruimte voor jezelf als beloning.

De ander laat dus zien waar jij nog voor jezelf te zorgen hebt, wat een spiegel…..