Mensen denken wel eens dat ik er vooral op uit ben om hen aan het huilen te krijgen. Vooral als ze de tissuedoos al klaar zien staan. Ik snap dat helemaal en er zit ook een kern van waarheid in. Het is echter niet mijn doel, het is slechts een middel. Een middel om jou te helpen autonoom, vitaal en gezond te kunnen leven. Hoe kunnen tranen daar nou aan bijdragen?

Om welke tranen gaat het? Het gaat mij nooit om ‘nieuwe’ tranen, tranen die op het moment zelf gecreëerd worden door nieuwe pijn toe te brengen. Het zijn oude tranen, latent aanwezig.

Het zijn de oude echo’s van pijn die we allemaal hebben ervaren, in welke vorm dan ook. Denk daarbij aan: het ontkennen of zelfs afkeuren van jouw behoeften, eenzaamheid, je de mond snoeren of afkeuren wat je deed, niet geloven in wat je kon of je niet de ruimte geven dat te ontdekken. Of een fysieke pijn, die je niet mocht of kon uiten.

Het zijn de tranen die nooit gehuild zijn.

Die tranen zijn niet weg. Dat je het verdriet niet meer voelt, betekent niet dat het er niet meer is. We zijn met ons hoofd enorm goed in staat om ons verdriet te bagatelliseren, weg te stoppen of te vermommen. Dat hebben we onbewust als kind al geleerd, er waren ongetwijfeld toen hele legitieme redenen om bepaald verdriet niet te uiten. En die techniek gebruik je nu nog steeds, zonder dat je het zelf weet.

Wat doen die tranen ondertussen? Het gaat natuurlijk niet om de fysieke tranen, de druppels zout water in ons lijf. Nee, het gaat om de pijn die we hebben geïncasseerd en niet hebben (durven) ontladen. Je lichaam heeft deze schok opgevangen en ergens vastgezet. Die plek is bij iedereen anders. Als je jezelf regelmatig hoort zeggen ‘Oh, dat is mijn zwakke plek’, dan kan het wel eens zijn dat daar jouw tranen liggen opgeslagen ;-)

Het kost jouw lichaam energie om je tranen vast te houden. Die energie is nogal eens te herkennen als (onder andere) spierspanning, gewrichtspijn, spijsverteringsklachten, hoofdpijn of algehele moeheid en depressieve klachten. En als dat maar lang genoeg duurt, dan worden de klachten wellicht chronisch.
Je lichaam kan er ook zelfs ongemerkt naar gaan ‘staan’: de zichtbare lichaamshouding vertelt vaak iets over de innerlijke houding.

Naast deze min of meer permanente inspanning van het lichaam kan het zijn dat de pijn soms opeens even heel erg opvlamt. Een plotseling opkomende hoofdpijn, misselijkheid of moeheid die er vlak daarvoor nog niet was. Op zo’n moment is de oude pijn opeens geraakt door bijvoorbeeld een situatie, een actie van iemand in je omgeving of een onbewuste associatie (geur, geluid, kleur, vorm e.d.). Dit gebeurt ook regelmatig tijdens een sessie.

Deze pijn is ‘fijn’: het wijst je namelijk de weg naar je opgeslagen tranen! Met deze signalen van het lichaam werk ik vaak samen om vicieuze cirkels te doorbreken. Het zijn prachtige wegwijzers naar de automatische piloten, de oude overlevingspatronen die ons in het verleden dienden maar nu in de weg kunnen zitten. In de vorm van problemen in het hier en nu.

Als de tranen eindelijk gehuild mogen worden, dan volgt moeheid, want je voelt dan pas hoe hard je lichaam al die tijd heeft moeten werken. Maar waar de meesten uiteindelijk mee de deur uitgaan is een gevoel van opluchting, ontspanning, bevrijding en diepe rust.

Levendige energie kan nu weer in de cellen stromen, de verbinding met het hart is schoongespoeld.

(En met een glimlach en een dankbaar gevoel zet ik de tissuedoos op zijn plaats en leeg het bakje met snotterdoekjes. Doel bereikt ;-)