Timo stond op het punt zijn studie af te ronden. Nog een paar tentamens en hij was klaar. Maar hij liep vast. Keer op keer stelde hij het uit. Studeren lukte niet, tentamens sloeg hij over. Hij kreeg allerlei klachten: hoofdpijn, misselijkheid, stress en angst. Maar de laatste tijd voelt hij zich lichter worden, hij ziet weer perspectief.

De last van perfectionisme
Timo was bang om te falen. Hij durfde geen dingen te doen als hij niet zeker wist dat het foutloos kon. Hij ontdekte tijdens de sessies dat hij allerlei oordelen had over zichzelf:

• Ik kan het niet.
• Ik moet het perfect doen.
• Ik hoor er niet bij.

Een verleden van buitensluiting
Als kind werd Timo gepest en buitengesloten. Hij dacht anders dan anderen en voelde zich vaak onbegrepen. Hij leerde al vroeg dat hij zich moest aanpassen om erbij te horen. Dat patroon zette zich voort: hij probeerde aan onzichtbare verwachtingen te voldoen.

De angst om verkeerd begrepen te worden bleef. Zodra hij merkte dat iemand hem niet helemaal snapte, sloeg de paniek toe. Confrontaties vermeed hij liever. Hij paste zich steeds meer aan en verloor stukje bij beetje zichzelf.

Bang voor afwijzing
Ook bij een tentamen speelde die angst mee. Vooral voor hoe zijn antwoorden beoordeeld zouden worden. Hij was bang dat zijn manier van denken niet zou kloppen, dat hij in een hokje geduwd zou worden waarin hij niet paste.

Dit maakte hem verdrietig en eenzaam. Hij voelde een leegte, een zwart gat in zijn romp. Wat hij nodig had? Oprechte aandacht. Echt gezien en gehoord worden, zonder oordeel.

Een waardevolle herinnering
Toen hij terugdacht aan zijn opa, voelde hij een warmte die hij lang gemist had. Opa had altijd tijd voor hem. Geduldig, rustig, zonder haast. Opa leerde hem dingen op een manier die bij hèm paste. Dat maakte hem blij. Hij beseft dat er ook voor hem een manier is om te leren, te groeien – zonder zich te forceren in een systeem dat niet bij hem past.

Stap voor stap vooruit
Gaandeweg onze sessies besefte Timo dat hij zichzelf niet meer hoeft uit te leggen. Hij ervaart steeds vaker dat hij goed is zoals hij is. Hij begint zijn eigen manier van denken en leren steeds meer te waarderen. En vindt een manier om zijn studie af te ronden. Zijn manier.