Je thuis voelen, een vanzelfsprekende behoefte. Maar hoe voelt dat eigenlijk: thuis? Je staat er vaak pas bij stil als je het mist. Herkenbaar door een vaag gevoel van heimwee, of een hartstochtelijk verlangen. Maar naar wie of wat eigenlijk? En hoe bereik je dat?

Veel mensen zijn letterlijk op drift in de wereld, hun thuisbasis ontvlucht en ver weg. Voor hen is het verlangen naar thuis rauw en heftig, en heel concreet. Tegelijkertijd voelen veel Nederlanders zich de laatste tijd minder thuis of bedreigd in hun thuisland, juist door de instroom van deze mensen.

Onlangs las ik over een onderzoek naar het thuisgevoel, onder 100 mensen van uiteenlopende komaf. Hun eerste voorbeelden kwamen, vanzelfsprekend, uit hun eigen leven en context en waren heel divers en vertaald in allerlei concrete vormen. We verlangen naar een bepaalde plek, een mens, een geur, een identiteit, cultuur of land.

In essentie bleek het voor al deze mensen echter te gaan om een gevoel: dat je je verbonden en geliefd weet. Dat je herkend en gekend wordt. Dat je voelt dat je erbij hoort, dat het veilig en vertrouwd is.

Dit gevoel blijkt niet afhankelijk te zijn van de context. Je verbonden en geliefd weten is een universeel verlangen waarin we elkaars gelijke zijn. Ongeacht afkomst, huidskleur of geloofsovertuiging. Deze behoefte aan werkelijk ontmoeten en ontmoet worden overstijgt de uiterlijke of culturele verschillen. Het mens-zijn is verbindend: het verlangen mens te zijn onder de mensen.

Er is echter één vraag: durf je het ook? Durf je je te openen voor een ander, je te verbinden met een ander, je te laten kennen? Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Want misschien vind je jezelf zoveel liefde niet waard, ben je bang dat je er iets voor moet doen of juist iets voor moet laten.

En dan blijkt dat je het thuisgevoel nog dichter bij huis moet zoeken: bij jezelf. Pas als je je veilig en geliefd voelt bij jezelf, zonder voorwaarden, dan kun je je thuis voelen bij een ander of ergens anders. In die volgorde.

Lees hieronder ter inspiratie het gedicht over de weg naar huis:

Thuis

Op weg naar de wereld
je landt in je zelf
jouw bedding, geborgen
hier voel je je thuis

Verlangend te leven
vanzelf reik je uit
verbinding belangrijk
voor jouw nieuw bestaan

Liefde ontmoet je
ook momenten van pijn
niet altijd begrepen
elkaar misverstaan

Zo klein als je bent
je verwarring is groot
de Nee niet te dragen
nieuw gedrag dient zich aan

De pijn trekt zich terug
op een veilige plek
je masker beschermt
je vergeet wie je bent

De stem van je ziel
fluistert nog zachtjes
niet langer herkenbaar
het masker vervormt

Ver weg van je zelf
zeg jij nu ook Nee
zonder bewustzijn
eigen behoeften ontkend

Een barst die verschijnt
licht sijpelt naar binnen
herinnering wordt levend
je wereld te klein

Verlangend naar thuis
je waarheid gaat schuiven
bescherming wordt minder
oude pijn dient zich aan

Omarming nu nodig
van je innerlijk kind
je hart opent moedig
de liefde omhult

Je draagkracht hervonden
volwassenheid gevoeld
je eigenheid als basis
de bedding vertrouwd

Weer in staat tot verbinding
reik je uit zonder angst
mens onder mensen
geliefd en gekend
(Carla)