Ik ben nooit boos. Dat zit echt niet in me. Ik ben een heel aardig mens! En trouwens, zo ben ik niet opgevoed! Een echte Trappenburger wordt niet boos, die is altijd begripvol en ziet in alles de zonnige en goede kant.
Dus waar ben ik heel goed in geworden? Ik begrijp iedereen, echt ie-der-een! Ik kan goed luisteren, kan me altijd voorstellen wat een ander bedoelt. Dus ben ik het eigenlijk met iedereen eens. Heel erg fijn (voor die anderen dan ;-))
Maar ondertussen…
– moest ik me in alle bochten wringen om een ander niet boos te maken
– wisten mensen niet meer wat ze aan mij hadden doordat ik alles begreep
– was ik hard aan het werk om ruzies tussen anderen te beslechten
– was ik vaak – van binnen – verdrietig (‘ik ben niet boos, ik ben verdrietig’)
– deed ik, last but not least, mezelf heel erg tekort. Maar dat snapte ik pas veel later…
Tot zover mijn geschiedenis. Tegenwoordig word ik steeds vaker boos. Gelukkig maar, zeg ik nu. Wat een kracht, wat een vitaliteit! En die heb ik er al die tijd onder gehouden. Maar waarom eigenlijk?
Ik heb het niet geleerd. Ben er niet mee opgevoed. Sterker nog, ik kreeg ongemerkt de boodschap mee dat boos zijn andere mensen weg zou jagen. En dat wilde ik natuurlijk niet! Dus bleef ik begripvol, want ik kon het niet verdragen dat mensen mij de rug toe zouden keren.
Andere mensen hebben het afgeleerd. Bijvoorbeeld door nare ervaringen met boosheid. Misschien heb je een heftig voorbeeld in je directe omgeving meegekregen: een agressieve vader of moeder, familielid of iemand anders in je omgeving. Zo wil jij dus nooit worden! Of je bent ooit geschrokken van jezelf. Wellicht ben je helemaal de controle over je woede verloren (rode waas) en ben je bang dat dat weer gebeurt. Je vertrouwt jezelf niet meer.
Maar ondertussen was ik of jij wel degelijk boos! Het kwam er alleen op een heel andere manier uit. Bij mij in de vorm van messcherpe woorden en grapjes die helemaal niet leuk waren (zie artikel Zijn jouw grapjes om te lachen?).
Onderdrukken kan op vele vormen, maar het komt er hoe dan ook uit. Nou, dan kan ik het maar beter in de ogen kijken! Er verantwoordelijkheid voor nemen. Want mijn boosheid heeft een reden. Een hele belangrijke…
Door te durven voelen dat je boos wordt, weet je ook dat je even bij jezelf te rade moet gaan. Wat gebeurt er? Waar word ik in geraakt? Heel kort samengevat kent boosheid twee oorzaken. Je krijgt niet wat je hebben wilt of kunt niet doen wat je wilt. Of er wordt iets van je afgenomen wat voor jou heel belangrijk is.
Dit gaat over verlangens die niet vervuld worden. In dit geval niet door anderen. Maar hoe afhankelijk word je als je je welzijn van anderen laat afhangen? En in hoeverre zijn deze mensen (of organisaties) op de hoogte van jouw verlangens? Laat staan verantwoordelijk?
Een heel simpel voorbeeldje: jij hebt haast, die auto voor je schiet maar niet op. Je wordt boos, gaat toeteren, met je lichten seinen of bumperkleven, of je vreet je van binnen op (en dan heb ik het nog maar niet over die middelvinger). Maar in hoeverre is die automobilist ‘schuldig’ aan het feit dat jij te laat van huis bent gegaan (of zo iets)? Besef dat je graag op tijd had willen zijn (geen slechte indruk maken?) en neem een volgende keer meer tijd voor de reis. Of onderzoek waarom je bang bent om een slechte indruk te maken ;-)
Kortom: word je bewust van je onderliggende verlangens. En kijk of je die zelf, eventueel op een andere manier, kunt vervullen. Of loslaten (in het geval van haast). Of vraag het rustig aan de ander en durf daarbij het risico te lopen dat je een Nee krijgt. Jij wil immers ook niet altijd Ja zeggen tegen de ander? Dit geeft je vrijheid en autonomie, in plaats van afhankelijkheid en machteloosheid.
Dus boos worden? Ja graag! Je voelt weer wat belangrijk voor je is, waar je behoefte aan hebt. Laat die energie lekker door je lijf heen razen want het geeft je ontzettend veel vitaliteit. En gebruik die vervolgens voor jezelf.
Boos blijven? Op een ander? Zonde van je tijd en energie. Loslaten die ‘schuldige’, dan kun je weer door met je eigen leven!
