Ergens zin in hebben, hoe fijn is dat? Je voelt je vitaal, je ogen stralen, vlinders vliegen in je buik, je lijf voelt soepel, je ademhaling is vrij. Hoe anders is het als je met tegenzin iets moet doen, of helemaal geen zin hebt ergens in. Je voelt je moe en stroperig, je ogen staren wat in het oneindige, er ligt een steen op je maag, je lijf voelt stijf, je hebt het benauwd. Een wereld van verschil, en heb je daar zelf wel invloed op?

Zin in je leven, oftewel levenslust, daar hoef je niets voor te doen. Alle levende wezens hebben een soort oerdrang om te leven, uit te groeien tot wie hij/zij/het is. De plantenwereld en de dierenwereld, met uitzondering van de diersoort mens, laat die stuwende stroom gebeuren en wordt als vanzelf wat ie is. Zonder er bij na te denken, zonder dit proces te hinderen.

Waarom kun je die levenslust dan soms helemaal niet voelen? Je kent vast wel van die momenten dat je de motivatie niet voelt om iets nieuws te gaan ondernemen, naar je werk te gaan, die afspraak te maken, je oude hobby op te pakken. Of dat je juist graag iets wilt gaan doen maar het tóch niet doet, de zin er niet van inziet, of eigenlijk niet weet waarom je het niet doet. Of je hebt nergens meer zin in en voelt je depressief.

Je natuurlijke levensenergie wordt als het ware geblokkeerd of afgeknepen. Die stuwende kracht van binnen, die zorgt voor kriebels in je buik, een schaterlach of een diep vervuld gevoel van verbinding, wordt ergens tegengehouden of in toom gehouden. Soms met zoveel moeite dat je er doodmoe en opgebrand van raakt.

Die blokkade zit in je hoofd. Het zijn conclusies en overtuigingen van ooit, die jou waarschuwen voor naderend gevaar. En daarom doe je het niet: zeggen wat je graag wilt (dat vinden ze stom), zeggen dat je iets niet wilt (dan wordt iemand boos), van baan veranderen (ik weet wat ik heb, maar niet wat ik krijg), een vreugdedansje maken (Doe normaal, iedereen kijkt!). Of je houdt jezelf klein: dat kan ik niet, daarmee ben ik anderen tot last, ze begrijpen me toch niet, ze zitten niet op mij te wachten.

We geloven nogal eens wat een ander zegt over onszelf. Over wat je wel of niet kunt, wat je wel of niet mag, een waardeoordeel: afkeuring èn complimentjes. Zonder er bij stil te staan, neem je de mening van de ander over en ga je je er naar gedragen. Dat begint heel vroeg in je leven: je had als heel jong mens nog geen andere referentie dan je directe omgeving. Dat moet dan wel waar zijn. Om het vervolgens heel lang te blijven geloven.

Daarmee geef je ongemerkt de ander jouw leven in handen. Niet zo gek dat je daar – onbewust – totaal geen zin in hebt of de zin er niet van in ziet! Een ander kan alleen maar vanuit eigen referentiekader een oordeel hebben over jou. En dat is per definitie een ander wereldbeeld en een andere waarheid dan de jouwe. Niemand is zoals jij bent!

Sta eens stil bij jezelf als je tot stilstand komt in je leven. Als de motivatie of zin in je leven je gaat ontbreken, leg dan je oor eens te luisteren bij jezelf. Welke waarschuwingen hoor je klinken in je hoofd? Welke verlangende fluisteringen hoor je in je hart? Hoe zet je lijf zich schrap tegen het verlangen om te leven? Je zult nog versteld staan wat je ontdekt.

Zin in je leven, je hebt het van nature. Laat je het toe?