Zo vrij als een vogel
Geniet jij ook zo van de vogelconcerten om je heen? Het broedseizoen is al een eind op weg, veel jonkies hebben het nest alweer verlaten.
Via Beleef de Lente kun je talloze filmpjes bekijken van de vogelgezinnen. Kostelijk om te zien hoe ieder jong z’n best doet om voldoende eten te krijgen. En opeens moest ik weer denken aan hoe wij mensen dat doen. In hoeverre lijken wij op vogels?
Op jonge leeftijd zijn wij ook afhankelijk van onze verzorgers, net als de meeste andere dieren. Lange tijd kunnen we ons nog niet zelf in leven houden. Mensendieren blijven waarschijnlijk het langst in het nest: ik ken geen dieren waarbij het 18 jaar duurt voordat de jongen het nest verlaten (of nog langer!).
Vogels piepen heel hard wanneer de ouders komen aanvliegen, dringen voor bij het uitdelen van eten, pesten broertjes en zusjes soms tot bloedens toe. Ze moeten en zullen gezien en gehoord worden, want zonder eten gaan ze dood.
Voor ons is dat niet anders. Wij hebben dezelfde instinctieve doodsangst. Wij willen ook gezien en gehoord worden, want we zijn onbewust bang dat we zonder verzorging doodgaan. Onze basisbehoeften moeten worden vervuld: eten, drinken en bescherming, en ook onze sociale behoeften.
Het nest verlaten
Net als bij de vogels en andere dieren is ons instinct erop gericht om lang genoeg in het nest te blijven en zo voldoende te krijgen om in leven te blijven. Maar wat doen we als we het nest verlaten?
Jonge vogels die het nest hebben verlaten, leren al snel voor zichzelf te zorgen. Ze moeten zelf hun kostje bij elkaar scharrelen, ouders trekken zich steeds verder terug. De jongen slaan hun vleugels uit, hun bedelgedrag leren ze af en ze worden volwassen.
En wij mensen, wanneer we het nest verlaten? Houdt ons bedelgedrag dan op? We willen dan nog steeds graag gehoord en gezien worden, en ons ook gekend voelen. De vraag is echter: zoeken we de vervulling van dat gehoord, gezien en gekend worden nog steeds in onze omgeving?
Bedelen om aandacht
Willen we ongemerkt dat er nog steeds voor ons gezorgd wordt? Verwachten we dat een ander (partner, kinderen, de overheid) ons in leven houdt, zelfs gelukkig maakt? Bedelen we om aandacht? We kunnen zomaar ruzie maken omdat we diep van binnen bang zijn niet genoeg liefde te krijgen. Of stiekem jaloers zijn omdat we bang zijn dat een ander meer heeft of krijgt dan jij. Niets dierlijks is ons vreemd.
Ben jij werkelijk uitgevlogen? Maak je je niet meer afhankelijk van de ander? Sla je vleugels uit en zorg goed voor jezelf – dan ben je zo vrij als een vogel.
(foto Carla Trappenburg: een jonge ransuil bedelt hard piepend en oefent met zijn vleugels)
